.همواره امید در درخت تنومند حیاط خانه آشیان دارد
بعد ازهر نبرد سخت با مرهمی از بهار نارنج و اندکی اعتماد
...به ترمیم خستگی می آید
و عصاره
جانبخش حیات را با وقاری در خور تقدیم میکند و در گوشم آوازی سر می دهد
برخیز

برام جالبه دیگه احتیاجی ندارم افکارم رو اول روی کاغد بیارم و با مداد بنویسم
الان هر چی که توی ذهنم هست رو راحت تایپ میکنم

روزهایی رو میگذرونم که زیاد ربطی به نوشته ی بالا نداره یا بهتره بگم*

زیاد اعتقادی بهش ندارم

نمیدونم از کجا اومد
شاید در گوشه ای از ذهنم رخنه کرده بود و الان روی صفحه پیداش شد

شاید یکی از شاهکارهایش شناخت موجودیت خود در بین این تضادها بود