بچه که بودم هیچ وقت دوست نداشتم پارا گرافی رو با نقطه تمام کنم وبرم سرخط .

همیشه احساس بدی داشتم . احساس میکردم وقتی نقطه ای میزارم و میرم سرخط

چیزه جدیدی رو شروع کنم دارم توی فرودگاه با کسی خداحافظی میکنم یا اینکه

به نوعی کسی رو ازدست میدم وباید آماده ی چیزه جدیدی بشم. جالبتر از همه

اینکه ناخودآگاه تا امروزهم همراه من مونده بود و من بهش توجه نکرده بودم.

مخصوصا توی زندگیم.(البته به این هم فکر کردم که شاید به این دلیل بود همیشه

دیکته هام 15-16میشد!!!). با خودم گفتم دیگه باید یاد بگیرم.که پاراگرافی رو

با یه نقطه تمام کنم وبا شجاعت برم سر خط برای شروع جملات جدید . گاهی وقتها

باید یک نقطه ی بزرگ گذاشت تا یادآوری بشه اون بخش به اتمام رسیده و داریم

میریم به سمت پاراگراف جدیدی اززندگی. برام سخته. ولی گویا باید یاد بگیرم .پس

از همین امروز شروع به یاد گرفتن میکنم نقطه

سر خط