من دوست دارم گاهی از ته دل بلند بلند بلند بی هیچ دلیلی برای خودم بخندم .بعضی

وقت ها دوست دارم برم توئ پارک گریه کنم . من گاهی دوست دارم تا آخرین نفس

بپرم بالا و پایین و دیوانه وار برقصم . من دوست دارم بعضی وقت ها تنهای تنها

باشم . تنها با سکوت خودم . با صداهای مختلف درونم . دوست دارم تنهایی با اونها

قدم بزنم و گاهی هم دوست دارم اصلا بهشون فکر نکنم و بریزمشون دور . من

دوست دارم گاهی برم توی کوچه فریاد بکشم . من گاهی دوست دارم دوست نداشته

باشم . گاهی هم دوست داشتن هام رو دوست ندارم . من بعضی وقت ها کسایی رو

که نباید دوست داشته باشم با بی پروایی تمام دوست دارم . من گاهی به خودم اجازه

میدم خیلی راحت از خط قرمزها عبور کنم .بعضی اوقات از خودم بدم میاد . گاهی از

خودخواهی ها و غرورهای درونم کلافه می شم . گاهی دوست دارم بپرم کسی رو

محکم محکم ماچ کنم و یا گاهی بکوبم توی سر بعضی ادم ها . من گاهی دوست دارم

یاغیانه ازپل های بی حصارزندگی عبور کنم . بعضی وقت ها از این همه خوش بینی

که دارم خسته می شم ولی نمی تونم کاریش کنم شاید جزئی از من شده . من گاهی

دوست دارم محو بشم . من دوست دارم گاهی گذشته رو از اول مرور کنم . دوست

دارم با مردم حرف بزنم وارتباط برقرار کنم و گاهی هم ازشون فرار می کنم . من

دوست دارم توی پارک برای خودم بلند بلند آواز بخونم . من گاهی با شنیدن کلمات

اشکالی در ذهنم مجسم میشن رنگی رنگی . من یه شکل خندان که قرمز و صورتی

و بنفش داره توئ ذهنم برای زندگی مجسم می کنم گرچه گاهی هم رنگ زندگی سیاه

و سفید می شه ولی من قرمزخیلی دوست دارم!!!

من... من... من... تمام اینها وجود منه و همشون چه خوب و چه بد نشون دهنده ی

زندگیه !!!