*بعد از تقریبا ده روز مریضی سخت امروز گفتم یه سری به این وبلاگ بزنم.یکی

نیست بگه آخه تو که نمیتونی همش توی خونه بمونی . تو که نمیتونی از صبح

تا شب روی تخت دراز بکشی .تو که دو روز از خونه بیرون نمیری میریزی به

هم و قاطی میکنی .... چرا مریض میشی؟
خب مگه مریضی دست خودته؟!
نههههه .نمیدونم .اصلا به من چه!
آخه تو که نمیتونی بی تحرک باشی مریض شدی . دکتر هم که دستش درد نکنه

از اول تا آخرمی گفت : تحرکتو کم کن .کم کن .کم کن .کم کن...

*توی زندگی من هم مثل خیلیای دیگه مثل خیلی از آدما مثل خیلی از شماها اتفاقاتی

افتاده و حوادثی رخ داده که می بایست از اون ها یاد می گرفتم: وقتی مسئله ی

سختی پیش میاد با اون مقابله کنم .وقتی می خورم زمین بلند بشم وخودمو سریع

جمع و جور کنم .یاد بگیرم که زیاد دلتنگ نشم .دلبسته نشم .ازهیچ کسی توقعی

نداشته باشم .زندگی روبا تمام اتفاقات خوب و بدش یه شوخی فرض کنم...
خب منم چون حرف گوش کن هستم درسمو خوب خوب یاد گرفتم . فقط یه مشکل

بسیاربسیار بسیار کوچکی این وسط هست. اونم اینه که:
هنوزم گاهی وقت ها وقتی با مسئله ی سختی روبرو میشم قدرت مقابله در خود

نمی بینم .وقتی زمین می خورم در مواردی مدت ها لنگان لنگان راه میرم .
دلتنگ میشم .وابسته میشم .از بعضی آدم ها توقع دارم یا به قولی روشون حساب

باز میکنم . زندگی رو جدی میگیرم ...
شما می دونین مشکل کجاست؟

*به اعتراف کردن دعوت شدیم . من خیلی اعتراف دوست می دارم. در پست بعدی

حتما این کارو میکنم