ساقیا جام میم ده که نگارنده ی غیب

نیست معلوم که در پرده ی اسرار چه کرد

آنکه پر نقش زد این دایره ی مینایی

کس ندانست که در گردش پرگار چه کرد!!!!

هرکس همان است که به آن عشق می ورزد

مطلبی از شمس لنگرودی رو خوندم که گویا برای سرمقاله ی فصلنامه ی گوهران

نوشته و لذت بردم

هنر ، خصوصی ترين امر هر انسان است.هيچ کس را نمی شود وادار کرد که تحت

تاثیرفلان شعر يا داستان در آید .خلوت آدم ها ست که هنر مورد علاقه شان را نشان

می دهد و خلوت شان است که شخصیت واقعی شان را آشکار مي کند. علاقه ی

عجیب مردم به هنر به خاطر پاسخ های هنر به خلوت شان است. هرکس همان است

که به آن عشق می ورزد.هيچ کس آن چیزی نيست که حرفش را می زند ، آن چیزی

است که خيالش را می کند و خوابش را مي بيند.آدمی آن چيزی نيست که درکش

می کند آن چيزی است که حس اش ميکند و ناگفته از آن لذت می برد. گرچه علم

پشتيبان هنراست و هنر فرهيخته از علم پیشرفته مدد ميگيرد

http://webialist.com/mina/

And now, the end is near

And so I face the final curtain

My friend, I’ll say it clearI’ll state my case

, of which I’m certain

I’ve lived a life that’s full

I’ve traveled each and ev’ry highway

And more, much more than this

I did it my way

Regrets, I’ve had a few

But then again, too few to mention

I did what I had to do

And saw it through without exemption

I planned each charted course

Each careful step along the byway

But more, much more than this

I did it my way

Yes, there were times

I’m sure you knew

When I bit off more than I could chew

But through it all, when there was doubt

I ate it up and spit it out

I faced it all and I stood tall

And did it my way

I’ve loved, I’ve laughed and cried

I’ve had my fill; my share of losing

And now, as tears subside

I find it all so amusing

To think I did all that

And may I say - not in a shy way

No, oh no not me

I did it my way

For what is a man

?What has he got

If not himself, then he has naught

To say the things he truly feels

And not the words of one who kneels

The record shows I took the blows

And did it my way

Singer: Frank Sinatra
MY WAY

زندگی من آن قدر خالی‌ست که کلمات در آن بزرگ‌ترین

اتفاق هستند.

گوستاو فلوبر

http://www.amirmehdi.com/blog/

بايد اِستاد و فرود آمد

بر آستان دری که کوبه ندارد

چرا که اگر به‌گاه آمده ‌باشي دربان به انتظار ِ توست

و اگر بي‌گاه به درکوفتن‌ات پاسخي نمي‌آيد

کوتاه است درپس آن به که فروتن باشي

آيينه‌ يي نيک ‌پرداخته تواني بود

آن‌جا

تا آراسته‌گي را پيش از درآمدن

در خود نظری کني

هرچند که غلغله‌ی آن سوی در زاده‌ی توهم توست نه
انبوهي‌ ِ مهمانان

که آن‌جا

تو راکسي به انتظار نيست

که آن‌جا

جنبش شايد

اما جُنبده ‌يي در کار نيست

نه ارواح و نه اشباح و نه قديسانِ کافورينه به کف

نه عفريتان آتشين‌ گاوسر به مشت

نه شيطان بُهتان‌ خورده با کلاه بوقي‌ منگوله ‌دارش

نه ملغمه‌ی بي‌قانون مطلق‌های مُتنافي

تنها توآن‌جا موجوديت مطلقي

موجوديتِ محض

چرا که در غيابِب خود ادامه مي‌يابي و

غياب‌ات حضور قاطع اعجاز است

گذارت از آستانه‌ی ناگزیر

يرفروچکيدن قطره‌ قطراني‌ ست در نامتناهي‌ ظلمات

دريغا ای‌کاش ای‌کاش

قضاوتي قضاوتي قضاوتي

درکار درکار درکار مي‌بود

شايد اگرت توان شنفتن بود

پژواک آواز فروچکيدنِ خود را در تالارِ خاموش
کهکشان‌های بي‌خورشيد

چون هُرَّست آواز دريغ

مي‌شنيدی
کاش‌کي کاش‌کی
داوری داوری داوری

درکار درکار درکار درکار

اما داوری آن سوی در نشسته است، بي‌ ردای شوم قاضيان

ذات‌اش درايت و انصاف

هياءت‌اش زمان

و خاطره‌ات تا جاودان جاويدان در گذرگاه ادوار داوری خواهد شد

بدرود

بدرود

( چنين گويد بامداد شاعر)

رقصان مي‌گذرم از آستانه‌ی اجبار

شادمانه و شاکر

از بيرون به درون آمدم

از منظر

به نظّاره به ناظر

نه به هياءت گياهي نه به هيات پروانه ‌يي

نه به هيات سنگي
نه به هيات ِبرکه‌يي

من به هيات «ما» زاده شدم

...به هياءت پُرشکوه انسان

تا در بهار گياه به تماشای رنگين‌کمان پروانه بنشينم

غرورِ کوه را دريابم و هيبت دريا را بشنوم

تا شريطه‌ی خود را بشناسم

و جهان را به قدر همت و فرصت خويش معنا دهم

که کارستاني ازاين‌دست

از توان درخت و پرنده و صخره و آبشاربيرون است

انسان زاده شدن تجسّد وظيفه بود

توان دوست‌داشتن و دوست‌داشته‌شدن

توان شنفتن

توانِ ديدن و گفتن

توان اندوهگين و شادمان ‌شدن

توان خنديدن به وسعت دل

توان گريستن از سُويدای جان

توانِ گردن به غرور برافراشتن در ارتفاعِ شُکوه ‌ناکِ فروتني

توان جليل به دوش بردن بارِ امانت

و توان غم‌ناکِ تحملِ تنهایي

تنهايی

تنهايي

تنهايي عريان

انسان دشواری وظيفه است

دستان بسته‌ام آزاد نبود تا هر چشم‌انداز را به جا دربرکشم

هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده

هر بَدرِ کامل و هر پَگاه ديگر

هر قلّه و هر درخت و

هر انسان ِديگر را

زيستن را دست‌ بسته دهان‌ بسته گذشتم دست و دهان
بسته گذشتيم

و منظر جهان را

تنها

از رخنه‌ی تنگ‌چشمي‌ حصار شرارت ديديم

واکنون

آنک دَرکوتاه ِ بي‌کوبه در برابر و

آنک اشارت دربان منتظر

دالان تنگي را که درنوشته‌ام

به وداع

فراپُشت مي‌نگرم

فرصت کوتاه بود و سفر جان‌کاه بود

اما يگانه بود و هيچ کم نداشت

به جان منت پذيرم و حق گزارم

(چنين گفت بامداد خسته)

احمد شاملو/در آستانه

کافکا می گوید : همه چیز سیاه است

جیمز جویس می گوید : همه چیز خاکستری ست

مودلیانی می گوید : همه چیز گردنی دراز و باریک است

استریندبرگ می گوید : همه چیز جنگی پایدار میان زن و مرد است

داروین می گوید : همه چیز پیروزی توانمندان است

لورانس : همه چیز سکس است

نیوتن : همه چیز نسبی ست

مارکس : همه چیز پول است

گورکی : همه چیز مبارزه خلق کارگر است

برتون : همه چیز رویاست

آراگون : همه چیز الزا*ست

هدایت: همه چیز فانتزی ست

مونی : همه چیز پنبه است

من هم می گویم : همه چیز درد نتوانستن به آغوش کشیدن زیبایی ست

*معشوقه آراگون

مانیفست یک نفره ی پناهنده ی شماره ی 33333 .گزیده ی شعرهای
فرهاد پیربال ترجمه ی فریاد شیری و اینکه من جذب این مجموعه
نشدم نه مسلما تقصیر شاعره. نه مترجم و نه خود من....فکر هم نمی کنم

برای هر چیزی باید دنبال دلیل بگردیم

صبح بلند شدم رفتم پیاده روی. تنهایی. خواستم ببینم حوصله دارم با خودم
تنها باشم یانه.خواستم ببینم حرف تازه ای برای خودم دارم یا نه. گاهی احساس
میکنم اصلا اینجا نیستم.اصلا... یه جای دیگم .صدا ها رو میشنوم ولی
نمیفهمم. گوش میدم ولی از موضوع سر در نمیارم . میخونم ولی متوجه
نمیشم. دلم می خواست آدمها رو نگاه کنم . خیره شم تو چشمانشون و با خودم
حدس بزنم چه قصه هایی دارند . چقدر حساس وغمگین ومتفاوتند. چقدر قابل
کشف ودرک کردن هستند. ولی دوست نداشتم باهاشون صحبت کنم. چون اون
وقته که باید سکوت ها و نگاه های بی دلیلم رو براشون توضیح بدم. توضیح
بدم که من گاهی اینجا نیستم...و خیلی کم پیش میاد که این نبودن رو درک کنند
قدم زدم. با خودم تنها بودم . مردم رو تماشا کردم.حرفی برای گفتن نبود...