مادر من مادر من تو یاری و یاور من. مادر چه مهربونه... 13 سال پیش.ده ساله

بودم ....علی عابدینی . بچه محل قدیمی. استاد من. آقای من.... هفت.هشت سالم

بود .عاشق فیلم هامون . صحنه صحنشوحفظ بودم. توی دادگاه: این زن حق منه

روح منه. جسم منه .چه جوری می تونم ازش جدا شم!!! با اون صدای خاصش
همون سن و سال بودم . چهار شنبه شب ها : و اون جور خاصی که می گفت: سبز
صدایش در صدای پای آب: هر کجا هستم باشم آسمان مال من است .پنجره . عشق

هوا. فکر. زمین . مال من است.... هنوز اون نوار قدیمی رو داریم.یک اس کا سی

رنگ و رو رفته قدیمی
یه جورایی در کودکی من سهم داشت . پس باید مبهوت بشم مثل همه ی شما .کسانی

هستن که رد پایی در ذهن ما دارن و اصلا فکرشم نمی کنیم و امروز با شنیدن خبر

فوت خسروشکیبایی فهمیدم که او هم بود. بخشی از خاطرات بچه گیم.
دیگه توی کوچه ننشستی که عاطفه برات پتو بیاره ...
علی عابدینی هم که دیر رسید....
قهری؟ قهری؟ اگه قهری حرف که می زنی؟!!!

.................................

به قول رضا کیانیان : به امید دیدار