شب ندارد سر ِ خواب
مي دود در رگ باغ

باد با آتش تيز آب اش ، فرياد کشان
پنجه مي سايد بر شيشه ی در

شاخ يک پيچک خشک

از هراسی که ز جای اش نربايد توفان

♫

من ندارم سر يأس

با اميدی که مرا حوصله داد
باد بگذار بپیچد با شب

بيد بگذار برقصد با باد
گل کو می آيد

گل کو می آيد خنده به لب

♫

گل کو ، می آيد ، می دانم

با همه خيره گی باد

که می انداز

دپنجه در دامان اش

روی باريکه ی راه ويران ،

گل کو می آيد

باهمه دشمنی اين شب سرد

که خط بيخود اين جاده را

مي کند زير عبای اش پنهان

♫

شب ندارد سر خواب

شاخ مأيوس يکی پيچک خشک

پنجه بر شيشه ی در می سايد

من ندارم سر يأس

زير بی حوصله گی های شب، از دورادور

ضرب آهسته ی پاهای کسی می آيد

♫

♫

♫

احمد شاملو