چشمم یکدفعه به پستی که رعنا سه روز قبل از نوروز امسال نوشته بود خورد . در

مورد انسان نوشته بود که با گذشت زمان هر قسمت وجودش چیز جدیدی بهش نشون

می ده . انسان و پیچیدگیهای هموارش واینکه در سالی که میاد بتونیم مثل یه شهر

خودمون رو مرمت کنیم . خراب کردنی ها رو خراب و عمارتی ازنوبسازیم

بله ... آدم مثل یه پازل می مونه. همیشه به دنبال قطعات گمشدش میگرده . مثل در

جستجوی قطعه ی گمشده ی شل سیلور استاین... گشت و گشت وگشت . از باتلاقها

گذشت. از جنگل ها گذشت. از بالای کوه ها . سرش به سنگ ها خورد و باز رفت

رفت . می گردم و می پویم . گمشده ام را می جویم... همیشه در حال کشف هستیم

در حال جستجو. در حال شناخت. راهی که به شناخت می رود تو در تو و پیچیده

است .سرت را که بلند می کنی خود را در بین انبوهی از اشارات و سئوالات می بینی

پی هر ریسمانی را که می گیری سر از جهانی نو در می آوری و خود انسان

تصویرگر و آفرینش گر اون جهان ناشناخته ی بی پایان است. عبوراز پل های لغزنده

و بی حصار. در این مسیر چه توانی صرف می کنیم .چه چیزها قربانی می کنیم

قربانی کردن مختص بدست آوردن و شناختن هر چیزنویی است

باید ویران کرد پایه هایی رو که سست هستند . باید از نو ساخت. از نو شناخت

مرمت کرد . باید گشت . عبور کرد. قربانی کرد. تا بتوان محکم بر پا کرد شهری

زیبا را در لابه لای تضاد ها و پیچیدگی های درون