چیزهایی هست خیلی بدتر از تنهایی

اما سال‌ها طول می‌کشد تا این را بفهمی

وقتی هم که آخر سر می‌فهمی‌اش

دیگر خیلی دیر شده

و هیچ چیز بدتر از

خیلی دیر نیست.

«چارلز بوکفسکی»

..............

..............

دیشب داشتم برای خودم شبکه های تلویزیون رو این ور اون ور می کردم به دنبال

یک برنامه خوب که ببینم. کم کم هم داشتم مایوس می شدم که نمی دونم کدام شبکه

بود فیلم " من ترانه 15 سال دارم" رو داشت پخش میکرد. وسطاش بود . فکر کنم

5سال پیش بود که دیدمش دقیق خاطرم نیست ...
هم زمان با دیدنش همش داشتم به این موضوع فکر میکردم که اگر من جای ترانه

بودم چه کار میکردم؟ منی که اصولا زیاد به حرف های مردم کاری ندارم . منی که

بارها و بارها از خودم شنیدم که مردم هر جور می خوان فکر کنن . من که مسئول

فکرکردنشون نیستم و و ووو . ولی هنوز نمیدونم اگر در شرایط او بودم آیا جسارت

و جرات بچه نگه داشتن رو داشتم یا نه (و یا حتی سقط کردن اون رو!!!)که این

جور تا ته راه برم و برای بچه ام شناسنامه بگیرم . که نگا ههای مردم رو هر روز

و هرساعت تحمل کنم تازه 15 ساله هم باشم... شایدم می کردم . نمی دونم

در جامعه ی ما خیلی از این موارد هست .واقعا مردم چه جوری به خودشون اجازه

می دن که به یک آدم چپ چپ نگاه کنن و اون رو کناه کار بدونن. چه جوری بدون

هیچ شناختی اجازه ی تهمت زدن به دیگری روبه خودشون می دن .چه راحت قاضی

می شن و قضاوت می کنن به جای کمک کردن...چه ساده این کار رو می کنن بدون

اینکه بفهمن این کار خودشون گناه بزرگی ست

............

............

یک نکته در مورد خودم فهمیدم!!! من اگه هر روز از خونه بیرون نرم اخلاقم مثل

چی بد میشه... حتما باید برای ده دقیقه هم که شده روزانه از خونه برم بیرون و

گرنه واییییییییییییییییییییییییییی!

تضاد ها

و

پیچید گی های

درونم

بسیار زیاد

هستند

و

من

نمی دونم

باهاشون

چه

کار

کنم

ما درس سحر در ره میخانه نهادیم

محصول دعا در ره جانانه نهادیم

در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش

این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم

سلطان ازل گنج غم عشق به ما داد

تا روی در این منزل ویرانه نهادیم

در دل ندهم ره پس از این مهر بتان را

مهر لب او بر در این خانه نهادیم

در خرقه از این بیش منافق نتوان بود

بنیاد از این شیوه رندانه نهادیم

چون می​رود این کشتی سرگشته که آخر

جان در سر آن گوهر یک دانه نهادیم

المنه لله که چو ما بی​دل و دین بود

آن را که لقب عاقل و فرزانه نهادیم

قانع به خیالی ز تو بودیم چو حافظ

یا رب چه گداهمت و بیگانه نهادیم

........

........

........

........

آقای شاعر!!!! من عاشق این شعر شما شدم

ارکستر مجلسی جوانان تهران به رهبری بهروز وحیدی آذر در روزهای پنج شنبه

جمعه و شنبه آینده در تالار منظومه خرد واقع در ولنجک,بالاتر از دانشگاه شهید

بهشتی برنامه خواهد داشت

قطعات: سرناد موتزارت, کنسرتو ویولن شماره 5 موتزارت, روندو کاپریچیوز و

سن سانس و آداجیوساموئل باربرخواهدبود

تکنوازان ویولن: الیانا فروهری، فرهاد شاکرین

برای تهیه بلیت می توانید به شهرکتاب میرداماد, شهر کتاب نیاوران(کامرانیه)

شهر کتاب ابن سینا شهرک غرب وموسسه منظومه خرد مراجعه کنید

http://blog.360.yahoo.com/blog-UOQht5MydKv8ryonVo9N_x9r

دلم می سوزه به حال روزها و ساعت های از دست رفته

دلم می سوزه به حال بچه هایی که سر چهارراهها گل و آدامس می فروشن

دلم می سوزه به حال آدم ها ی حسود ( که به نظرم بد بخت ترین آدم ها هستن)

دلم می سوزه به حال آدم هایی که برای اینکه دیده بشن و جلب توجه کنن دست به هر

کاری می زنن ( البته این هر کاری شامل کارهای بسیار ساده هم میشه که فقط برای

دیده شدنه)

دلم می سوزه برای پیرمردی که شبها روی پل عابر می خوابه

دلم می سوزه به حال آدمهایی که زحمت می کشن و درست زندگی می کنن ودر خور

احترام هستن ولی کسی نیست که قدر بدونه که هیچ تازه سنگ هم جلوی پاشون

میندازن به این بزرگی

دلم می سوزه برای خانمی که کنار بیمارستان در به دردنبال 25 تومانی برای تلفن

زدنه وبچه اش هم با سر و صورتی خونی منتظره تا مامان به هر سختی که شده پول

جور کنه وتا اون موقع باید درد بکشه چون کسی ویزیتش نمیکنه

دلم می سوزه به حال دوستی ای که به خاطر چیزهایی که نباید می شد و یا الکی

الکی کم می شه

دلم می سوزه به حال آدم هایی که حرفشون با اعمالشون یکی نیست یعنی فقط بلدن

حرف های خوب خوب بزنن والبته دلشون هم پیش اون حرفهاست ولی دیگه هیچ هیچ

اراده ای برای انجام اون کارها از خود ندارن

دلم می سوزه به حال خودم در زمانی که قاضی کارهام شدم اون قدر زیاد به خودم

سخت گرفتم که از عدالت خارج شد و چه قدرزیاد اذیت شدم

دلم می سوزه برای مادر یکی از دوستان که از دنیا رفت و دلم برای حمید هامون

سوخت

دلم می سوزه به حال افرادی که دارن تاوان اشتباهات و تصمیمات عجولانه ی

زندگیشون روبه چه سختی می دن

......

......

......

......

دلم می سوزه و با این حال بسیار بسیار بسیار سرسختانه معتقد هستم که دلسوزی به

درد هیچ کس و هیچ چیزی نمیخوره . بارها این کلمه رو از خودم و خیلیا شنیدم و

همیشه رفتم توی فکر که یعنی چه؟ یک احساس ترحم...وترحم الکی

نتیجه: آدم در هر چیزی که می خونه یا می نویسه یا فیلمی که می بینه یا صحبتی که

با بقیه میکنه نباید دنبال نتیجه بگرده!!!

ناسپاس

ما آدم بزرگها موجودات ناسپاسی هستیم. چون هیچ وقت خداوند منان را به خاطر این

که دیگر به مدرسه نمی رویم شکر نمی کنیم!!!

♫

وودی آلن

مرغ سحر ناله سر کن ............ داغ مرا تازه تر کن

زآه شرر بار ، اين قفس را ............ برشکن و زير و زبر کن

بلبل پر بسته ز کنجه قفس درآ ..... نغمه آزادی نوع بشر سرا

وز نفسی عرصه اين خاك توده را .......................... پر شرر كن

ظلم ظالم ، جور صياد ............. آشيانم داده بر باد

اي خدا ، اي فلك ، اي طبيعت .......... شام تاريك ما را سحر كن

نوبهار است ، گل به بار است .......... ابر چشمم ، ژاله بار است

........... اين قفس چون دلم تنگ و تار است ...........

شعله فكن در قفس اي آه آتشين ..... دست طبيعت گل عمر مرا مچين

جانب عاشق نگه اي تازه گل از اين ... بيشتر كن ، بيشتر كن ، بيشتر كن

مرغ بي دل ، شرح هجران ........... مختصر ، مختصر كن ، مختصر كن

*عمر حقيقت به سر شد ............ عهد و وفا بي اثر شد

ناله عاشق ، ناز معشوق ........... هر دو دروغ و بي ثمر شد

راسته و مهر و محبت فسانه شد ..... قول و شرافت همگي از ميانه شد

از پي دزدي ، وطن و دين بهانه شد .. ديده تر كن

جور مالك ، ظلم ارباب ............. زارع از غم گشته بي تاب

ساغر اغنيا پر مي ناب ............. جام ما پر ز خون جگر شد

اي دل تنگ ناله سر كن .............از مساوات صرف نظر كن

ساقي گلچهره بده آب آتشين ........ پرده دلكش بزن اي يار دلنشين

............. ناله بر آر از قفس اي بلبل حزين ..........

كز غم تو ، سينه من ..............پر شرر شد ، پر شرر شد

نوبهار است ، گل به بار است

جانب عاشق نگه اي تازه گل از اين

بيشتر كن ، بيشتر كن ، بيشتر كن

شاعر : ملک الشعرا بهار

*بند دوم اين تصنيف ،گویا فقط در اجراهاي قديم آن موجود است

ز هوشیاران عالم هر که را دیدم غمی دارد
دلا دیوانه شو دیوانگی هم عالمی دارد

چند وقته که دارم فکر میکنم یک وبلاگ انگلیسی زبان درست کنم یا نمی دونم یک

بخشی از همین جا رو اختصاص بدم بهش یا نمیدونم... فعلا در حد فکره
امروز صبح داشتم شبکه های مختلف رو می گشتم دیدم یه شبکه ای با یک

زبان عجیب غریب داره کارتون نشون میده . گذاشتم همونجا . البته زبانش روکه

آخر نفهمیدم کجایی بود ولی بعضی از آهنگ هاش انگلیسی بود کلی ذوق کردم

گاهی یه چیزه خیلی ساده و پیش پا افتاده آدم رو چه شاد می کنه

lion king

Hakuna Matata
What a wonderful phrase
Hakuna Matata
Ain't no passing craze
It means no worries
For the rest of your days
It's our problem-free philosophy
Hakuna Matat

From the day we arrive on the planet
And blinking, step into the sun
There's more to see than can ever be seen
More to do than can ever be done
There's far too much to take in here
More to find than can ever be found
But the sun rolling high
Through the sapphire sky
Keeps great and small on the endless round
It's the Circle of Life
And it moves us all
Through despair and hope
Through faith and love
Till we find our place
On the path unwinding
In the Circle
The Circle of Life

Hakuna matata
It means no worries
For the rest of your days
It's our problem-free philosophy
Hakuna Matata

!dododo ororodoooooodododoororodododo

باز هم می گم انسان ها پیچیده ترین موجوداتی هستند که تا حالا دیدم . پیچیده و غیر

قابل فهم . من باید سعی کنم که یه ذره بیشتر آدم ها مخصوصا آدم های اطرافم رو

درک کنم وباز هم مخصوصا خودم رو که یه چند وقتیه کمی خل شدم!!!!

نمی دونم بعضی موضوعات نا خود آگاه برای آدم خیلی مهم می شن . موضوعاتی

که اگه خیلی منطقی بشینی و بهشون فکر کنی شاید اون قدرها مهم به نظر نیان ولی

خب برای آدم خیلی مهم می شن واصلا شاید هم مهم باشن ولی دیگه نه به قیمت

اذیت کردن خود آدم . این موضوعات حساسیت هم به وجود میارن. اون قدر

حساس که میتونه کاملا آدم رو بهم بریزه و کم کم به یک ضعف در درون آدم تبدیل

میشه . حقیقتیه... همه یه همچین موضوعاتی توی زندگیشون دارن . من هم دارم

و این ضعف.. خب ضعفه دیگه کاریشم نمیشه کرد فقط باید اون قدر رو خودت کار

کنی که میزانش رو کم و کم و کم کنی .
رعنا: این قدر سخت نگیر
من:......آره خیلی سخت میگیرم.
توی ذهنم: بعضی از این موضوعات رو اون قدر دارم سخت می گیرم که داره اذیتم

میکنه .اذیت. یعنی به نوعی می شه اسم خود آزاری روش گذاشت؟!!!

ماه ها پیش با دوستی صحبت می کردیم .
دوست: تو اگه بدونی توی کوچه بن بست داری می ری چه می کنی؟
من:.....( خیلی خیلی یواش. شاید طوری که حتی اون که جلوی من نشسته بود

نشنید.البته شایدم شنید نمی دونم.در هر حال خیلی آرام) بر می گردم( با تردید)

امروز:
من :( با صدای بلند . طوری که نه فقط اون دوستم بلکه همه بشنون)
برمی گردم . سرم رو هم بالا می گیرم حتی اگه همه هم به من چپ چپ نگاه کنن.

آدم همیشه از انتهای تمام راه هایی که توش پا می گذاره که با خبر نیست. هرچه

قدر هم احتیاط رو به جا بیاره و تصمیمش رو سبک سنگین کنه ولی تا نره توش

متوجه نمی شه که در چه موقعیتی هست... اون کوچه می تونه بن بست باشه و یه

دیواره به این بزرگی تهش.یا نه می تونه انتهایی هم داشته باشه ولی اون انتهایی

نباشه که ما می خواهیم و ما را ارضا کنه. خب این چه کاریه... ادامه دادن توی

همچین مسیری هم شاید به نوعی خودآزاری باشه . آدم داره برای خودش زندگی

می کنه چرا باید خودش خودش رو اذیت بکنه!
حرف هام شعار نیست واقعیتیه که خودم پا توش گذاشتم... زمان دوری هم نیست

شایدحدود یک سال پیش بود تصمیمی گرفتم و مصرانه هم براش دویدم . به وسط

راه نرسیده ...ایستادم . فکر کردم. فکر کردم . به فکر کردن هام فکر کردم .

راهی روکه انتخاب کرده بودم انتها داشت ولی نه انتهایی که من رو ارضا کنه و در

پایان من رو خوشحال کنه.تردید داشتم در گفتن اینکه اشتباه کردم . بدون هیچ دلیلی

اشتباه کردم . بالاخره تلنگر هایی بهم خورد و من برگشتم ولی این بار اون قدر

محکم بودم که همه باور کنن. از اطرافیان کسی بهم چپ چپ نگاه نکرد و چیزی هم

نگفتن. ولی می تونم بگم ذهنشون به هر جایی رفت که چه دلیلی داشت این دختر

مدت 6 7 ماه نظرش عوض بشه. باز چیزی به من نمی گفتن ولی معلوم بود که دنبال

دلیل خاصی هستند. و من کم کم متوجه شدم که بیچاره ها ذهنشون به کجا ها رفته

که حتی من فکرنمی کردم...در هر حال جای توضیح دادن نبود یا نمیدونم دلیلی

نمی دیدم که توضیح بدم .شاید اگر می دادم بهتر بود ولی کلا توضیح دادن زیاد در

خصوصیات اخلاقیم نیست.برگشتم و محکم راه جدیدم رو چسبیدم و اجازه ندادم هیچ

مانعی من رو از پا در بیاره و امیدوارم تا آخرشم این قدر محکم بمونم و می مونم.

دوست من ! من نمیدونم توی فکر تو چی میگذشت و موقعیتت چی بود و چه جوری

بود فقط جواب سوالی رو که یک بار ازم پرسیدی این بار محکم و بلند دادم


این هم به نوعی اعتراف کردن شداااا...من که گفتم اعتراففففففففففففففففففففففففف

دوست می دارم

گو خلق بدانند که من عاشق و مستم

آوازه درست است که من توبه شکستم

گر دشمنم ایذا کند و دوست ملامت

من فارغم از هر چه بگویند که هستم

ای نفس که مطلوب ِ تو ناموس و ریا بود

از بند ِ تو برخاستم و خوش بنشستم

از روی ِ نگارین ِ تو بیزارم اگر من

تا روی ِ تو دیدم به دگر کس نگرستم

زین پیش برآمیختمی با همه مردم

تا یار بدیدم، در ِ اغیار ببستم

ای ساقی از آن پیش که مستم کنی از می

من خود ز نظر در قد و بالای تو مستم

شب‌ها گذرد بر من از اندیشه‌ی رویت

تا روز نه من خفته نه همسایه ز دستم

حیف است سخن گفتن با هر کس از آن لب

دشنام به من ده که درودت بفرستم

دیری‌‌ست که سعدی به دل از عشق ِ تو می‌گفت

این بت نه عجب باشد اگر من بپرستم

بند ِ همه غم‌های جهان بر دل من بود

در بند ِ تو افتادم و از جمله برستم

ترجیح میدم یک عده آدم ساده ،معمولی، شاد و درست باشیم تا یک عده آدم حسود،به

قولی کار بلد،مهم ،زیرآبزن و دورو.... بعععععععععععععله!

این روزها خیلی درگیرم. کلی کار ریخته سرم.اگر هم فرصتی پیش بیاد شعرمی خوانم

همه نوع شعری .فکر کنم معلوم باشه. زیاد حس کتاب ندارم.حالا اگر کتابی دارین که

می تونه منو به کتاب خوانی برگردونه حتما بگین( البته گه گاهی این جوری می شم

و الان چند تا کتاب توی صف دارم برای خواندن!)

ديدار دو تن ، چشم در چشم ، رو در رو
آنگاه كه تو با مني ،
من چشمهاي تو را از تو مي ستانم
و آنها را بر ديدگان خود استوار مي گردانم ،
و تو چشمهاي مرا مي ستاني
و در جايگاه چشمان خويش مي گذاري ،
و بدين سان
من ، در تو مي نگرم با چشمان تو
و تو ، به من خواهي نگريست با چشمان من

ژاکوب لِوی مورنو(1980-1946)