* من مرگ را سرودي کردم

گاهی اوقات خیلی دوست دارم بدونم چه جوری میمیرم ! کی و کجا میمیرم و آیا یکدفعه
میمیرم یا تدریجی ! خیلی اوقات دوست دارم بدونم زمان مرگم چه احساسی دارم . آیا
از زندگیم راضی بودم یا از کدام قسمت پشیمان . دوست دارم بدونم زمان مرگم چه
قسمت هایی از زندگیم رو به خاطر میارم . کدام آدم ها ! کدام اتفاق ها ! حتی کدام
شعر و نقاشی ! اون موقع دیگه وقت نیست همه چیز کامل مرور بشه . دوست دارم
بدونم اولین هایی که به ذهنم میاد چه خاطراتی هستن !


*احمد شاملو

حافظه‌ی ما زیرِ فشار و نفوذِ دائمی تصوّرات و رؤیاهای ماست، و از آن‌جا که دچارِ
این وسوسه هستیم که رؤیاها و خیال‌بافی‌های خودمان را واقعی بگیریم، ازدروغ‌های
خودمان هم حقیقت می‌سازیم. حقیقت، در مقایسه با خیال، تنها ازاهمیتی نسبی
برخورداراست؛ چرا که هردوی آن‌ها به یک اندازه زنده و شخصی هستند.


لوئیس بونوئل

اشک رازی ست
لبخند رازی ست
عشق رازی ست
اشک آن شب لبخند عشقم بود
●
قصه نيستم که بگوئی
نغمه نيستم که بخوانی
صدا نيستم که بشنوی
يا چيزی چنان که ببينی
يا چيزی چنان که بدانی
من درد مشترکم
مرا فرياد کن.
●
درخت با جنگل سخن می گويد
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن می گويم
نامت را به من بگو
دستت را به من بده
حرفت را به من بگو
قلبت را به من بده،
من ريشه های ترا دريافته ام
با لبانت برای همه لب ها سخن گفته ام
و دست هايت با دستان من آشناست


احمد شاملو/ عشق عمومی

من دوست دارم گاهی از ته دل بلند بلند بلند بی هیچ دلیلی برای خودم بخندم .بعضی

وقت ها دوست دارم برم توئ پارک گریه کنم . من گاهی دوست دارم تا آخرین نفس

بپرم بالا و پایین و دیوانه وار برقصم . من دوست دارم بعضی وقت ها تنهای تنها

باشم . تنها با سکوت خودم . با صداهای مختلف درونم . دوست دارم تنهایی با اونها

قدم بزنم و گاهی هم دوست دارم اصلا بهشون فکر نکنم و بریزمشون دور . من

دوست دارم گاهی برم توی کوچه فریاد بکشم . من گاهی دوست دارم دوست نداشته

باشم . گاهی هم دوست داشتن هام رو دوست ندارم . من بعضی وقت ها کسایی رو

که نباید دوست داشته باشم با بی پروایی تمام دوست دارم . من گاهی به خودم اجازه

میدم خیلی راحت از خط قرمزها عبور کنم .بعضی اوقات از خودم بدم میاد . گاهی از

خودخواهی ها و غرورهای درونم کلافه می شم . گاهی دوست دارم بپرم کسی رو

محکم محکم ماچ کنم و یا گاهی بکوبم توی سر بعضی ادم ها . من گاهی دوست دارم

یاغیانه ازپل های بی حصارزندگی عبور کنم . بعضی وقت ها از این همه خوش بینی

که دارم خسته می شم ولی نمی تونم کاریش کنم شاید جزئی از من شده . من گاهی

دوست دارم محو بشم . من دوست دارم گاهی گذشته رو از اول مرور کنم . دوست

دارم با مردم حرف بزنم وارتباط برقرار کنم و گاهی هم ازشون فرار می کنم . من

دوست دارم توی پارک برای خودم بلند بلند آواز بخونم . من گاهی با شنیدن کلمات

اشکالی در ذهنم مجسم میشن رنگی رنگی . من یه شکل خندان که قرمز و صورتی

و بنفش داره توئ ذهنم برای زندگی مجسم می کنم گرچه گاهی هم رنگ زندگی سیاه

و سفید می شه ولی من قرمزخیلی دوست دارم!!!

من... من... من... تمام اینها وجود منه و همشون چه خوب و چه بد نشون دهنده ی

زندگیه !!!

بهانه ای برای شادی
بهانه ای برای اندوه
بهانه ای برای دوست نداشتن
بهانه ای برای دوست داشتن
بهانه ای برای امید داشتن
بهانه ای برای یاس و ناامیدی
بهانه ای برای ماندن
بهانه ای برای رفتن
بهانه ای برای بهانه گرفتن
بهانه ای برای ...

♫

شاید تمام زندگی یه جور بهانه ست!
اگر این بهانه ها تمام بشه چی ....

یک چیزی هست که من بهش می گم«همزمانی‌ آدم ها». یک زمان‌هایی هست که آدم‌ها

بی‌خبر از هم، از حال هم انگار خبر دارند و به هر طریقی شده حضورشان رااعلام

می‌کنند . وقت‌هایی که مثلا دلتنگی آدم‌ها هماهنگ است . درست سر زمانی که باید

دلجویی می‌کنند . همان وقتی که منتظری ولی فکرشو نمی کنی ... صدات می‌كنند. گاهی

آدم‌ها با هم همزمانند. بدون اینکه بدانند به حس‌های هم پاسخ می‌دهند . پاسخ‌ها را با بار

عاطفی قوی می‌فرستند . من زمان هایی را می‌شناسم که آدم‌ها از یک تماس کوچک پر

از زندگی شدند . درست در زمانی که باید همزمان بودند !

خوش بحال روزگار

بوی باران

بوی سبزه

بوی خاک

شاخه‌های شسته

باران خورده، پاک

آسمان آبی و ابر سپيد

برگهای سبز بيد

عطر نرگس

رقص باد

نغمه شوق پرستوهای شاد

خلوت گرم کبوترهای مست

نرم نرمک ميرسد اينک بهار

خوش بحال روزگار

خوش بحال چشمه‌ها و دشتها

خوش بحال دانه‌ها و سبزه‌ها

خوش بحال غنچه‌های نيمه‌باز

خوش بحال دختر ميخک که ميخندد به ناز

خوش بحال جام لبريز از شراب

خوش بحال آفتاب

ای دريغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسيم

ای دريغ از من اگر مستم نسازد آفتاب

ای دريغ از ما اگر کامی نگيريم از بهار

گر نکوبی شيشه غم را به سنگ

هفت رنگش می‌شود هفتاد رنگ

.........

اینجا می تونین گوش کنین

http://www.persianpersia.com/music/album.php?albumid=68

باز زندگیم پر ورق شده!!!

اعتراف می کنیم!!!

داشتم به4ماه پیش فکرمی کردم. چه روزوشبهای پر استرسی بودن. بعضی وقتها

تصمیمی که می گیری اونقدر برات مهم می شه که اصلا قادرنیستی حتی یک ذره

و یا یک ثانیه به نشدنش فکر کنی. خب زندگیه دیگه باید کمی به قسمتهای منفی اش

هم فکر کنی وگرنه ممکنه خیلی توی ذوق آدم بخوره. ولی راستش من به خودم اجازه

نمی دادم که لحظه ای به نشدن فکر کنم. به قول دوستان خواننده حتی این خیال زشتو

نمی خوام!!!!خیلی پر استرس بود... همین! و حالا "آسمان صاف و شب آرام بخت

خندان و زمان رام!" روی هم رفته البته و این تفاوت روز و شب های آدم در یک

مدت زمان کوتاه است...

یک سال بعد ...

هیچ کس نمی دونه. ما می تونیم یک برنامه و تصمیم کلی و جدی در زندگی داشته

باشیم . یک هدف و صد درصد هم در راه رسیدن بهش با تمام وجودسعی می کنیم و

موانع رو بر می داریم ولی خب با وجود تمام برنامه ریزی ها کسی نمی دونه زندگی

در آینده به چه سمتی میبرش...

........

آدم باید خیلی روئ خودش کار کنه چون گاهی خیلی پیچیده می شه!

رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید ** وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید

Photo by : Babak,A,Tafreshi

چند سالی بود دقیقا یک روز قبل از سال نو با سارا می رفتیم میدان کاج ماهی قرمز

می گرفتیم . من علاقه ای به جاهای خیلی شلوغ برای خرید نداشتم ولی هر سال

می رفتیم و کلی می خندیدم و خوش می گذشت . امسال که دیگه من نیستم که بریم

ماهی قرمز شیطون ها رو بگیریم تازه اگر هم بودم دیگه شاید ماهی نمی گرفتیم چون

ماهی های ما از پارسال زنده موندن. همیشه زودی می موردن ولی فعلا یک ساله شدن!

..........

ای دل بشارت می‌دهم خوش روزگاری می‌رسد

یا دور غم طی می‌شود یا غمگساری می‌رسد

اندیشه از سرما مكن سر می‌شود دوران دی

شب را سحر باشد ز پی آخر بهاری می‌رسد

آمده ام که سر نهم، عشق ترا به سر برم

ور تو بگوئیم که نی، نی شکنم، شکر برم

آمده ام چو عقل و جان، از همه دیده ها نهان

تا سوی جان و دیدگان مشعله ی نظر برم

آمده ام که ره زنم، بر سر گنج شه زنم

آمده ام که زر برم، زر نبرم خبر برم

گر شکند دل مرا، جان بدهم به دلشکن

گر ز سرم کله برد، من زمیان کمر برم

اوست نشسته در نظر، من به کجا نظر کنم ؟

اوست گرفته شهر دل، من به کجا سفر برم ؟

آنکه ز زخم تیر او، کوه شکاف می کند

پیش گشاد تیر او، وای اگر سپر برم

در هوس خیال او همچو خیال گشته ام

وز سر رشک نام او نام رخ قمر برم

این غزلم جواب آن باده که داشت پیش من

گفت بخور نمی خوری پیش کسی دگر برم

مولوی

همیشه دوست داشتم این جوری تاب بخورم . برم بالای بالا بعد از پشت برگردم آسمون رو نگاه کنم. بارها این کار رو کردم ولی یکبار بود که هیچ وقت فراموش نمی کنم. خیلی اوج گرفتم خیلی خیلی خیلی. رفتم بالای بالا . از پشت که نگاه میکردم توی ابر ها بودم بعد هم یکدفعه بومب... با مخ خوردم زمین. خیلی درد داشت ولی یکی از لذت بخش ترین لحظات بود برام و هست . با اینکه سرم خیلی زیاد درد گرفت ولی ارزش داشت چون خیلی کیف کردم!!!