نامه به یک دوست

سلام
......راستش نمی دونم باید از کجا شروع به نوشتن کنم
می دونی در سرزمینی که من زندگی می کنم هیچ چیز جای خودش نیست. هیچ کس خودش نیست. همه نقاب به صورتشون زدن. آدم ها چهره ی اصلی خودشون رو فراموش کردن. ارزش هر کس به نقابشه
هیچ کس حاضر نیست جای خودش باشه. جای خودش حرف بزنه .اگه کسی بخواد اون طوری که هست زندگی کنه باید جواب پس بده
مردم کاری ندارن که تو کیستی؟ چیستی؟ چقدر انسانی؟ تنها به تو به چشم ابزاری نگاه می کنند تا از پله های ترقی بالا برن و فرقی هم نمی کنه که تو در کدام جایگاه فرهنگی و اجتماعی باشی. شاید به نظرت منفی و بدبینانه باشه اما به نظر من واقعگرایانه ست

اینجا معمولی و عادی زندگی کردن معنا نداره. حتما باید نقشی رو قبول و ایفا کنی
دیکه زیبایی ارزشی نداره و داره محو میشه
من نگرانم. نکنه من هم در از بین بردن زیبایی شریک بشم؟
الان دارم موسیقی فیلم " فهرست شیندلر " رو گوش می دم....چه صادقانه زیباست این قطعه. پر از زندگی ست

.....کاش فقط کمی از مردم به فکر زیبایی بودن